Ons huis is bezaaid met bollen wol, stofjes en draadjes.
Meneer Snoeshaan vindt dat niet zo leuk, de Snoezepoes vindt het fantastisch, ik voel me thuis.
Steeds neem ik me voor af te maken waarmee ik was begonnen en dan een blog te plaatsen over het produkt, maar steeds heb ik een nieuw idee dat toch voorrang krijgt. Waarom ik dan niet toch het andere eerst afmaak? Het zal met impulsiviteit te maken hebben, want de smoezen die ik bedenk overtuigen zelfs mezelf niet.
Dus binnenkort meer nieuws over een schildpad om te zoenen, die nu nog schild- en oogloos op mijn bank ligt te wachten, en over Molly, een roze varkentje met een rood hartje op d'r bibs (valentijn komt eraan), en de stoere gehaakte babyslofjes, want die leken nog niet te bestaan dus ik ben aan een patroon begonnen, waar je dan ook sloffen voor Grote Mensen van kunt maken. En laten we het troostdekentje niet vergeten!
En dan heb ik de familie muis, die al een tijdje in mijn vensterbank wacht op ogen, en het eendje dat nog geen naam heeft nog niet eens genoemd.
Maar die moeten nog even geduld hebben, want als voorgaande projectjes afgerond zijn, komt Valentijn eraan. Een goede reden om de de winkel waar (POPPETJE) te koop is te vullen met een nieuwe collectie.
Ik heb eens gehoord dat dat UFO's genoemd worden, unfinished objects. Je hoofd kan sneller dan je haaknaald en naaimachine, daar komt het op neer. Als je geluk hebt, neemt je hoofd tussendoor pauze en kun je het bijwerken.
Genoeg te doen dus! Gelukkig regent het...
grappig toch, ik kan niet tegen onafgemaakte dingen. Als ik per ongeluk eens twee projecten naast elkaar heb lopen, maak ik er heel snel eentje af. Maar ook mijn hoofd gaat veel harder dan ik haak, ja.
BeantwoordenVerwijderenDan zou ik geen troostdekentje kunnen maken, want tussendoor moeten toch opdrachten af... Dus ik ben wel blij met mijn UFO's, het is wel gezellig zoveel bijna-(POPPETJE)s om je heen!
BeantwoordenVerwijderen