Schattige kleine baby-eendjes!

Gisteren ben ik maar wat eerder van werk vertrokken, ik had nog wat overuren en dermate veel moeite met het openhouden van de ogen dat het mijn concentratie nou niet bepaald ten goede kwam...

Ik hees mezelf de trein in en kwam er na vertrek achter dat mijn sleutelbos niet in mijn tas zat. Hij lag nog op mijn bureau... 

Het was slechter gesteld met de concentratie dan gedacht, maar gelukkig zat mijn huissleutel nog los in mijn zak, die had ik op Koninginnedag van de grote bos gehaald, dus ik kon gewoon naar huis en deed dat dan maar. Mijn fietssleutel lag ook nog op mijn bureau, dus ik was genoodzaakt te wandelen. Hoewel de zon scheen, werd ik niet blij van de gedachte, ik wilde zo snel mogelijk in een hoekje van mijn bank hangen om nog eventjes een klein slaapje te doen voordat meneer Snoeshaan thuis zou komen.

Vijf minuten later was ik blij dat ik mijn sleutels vergeten was, want waar ik al weken even snel de plomp in kijk als ik langs fiets, had ik nog geen baby-eendjes gevonden. 

En wat is nou een lente zonder van die schattige donsjes in het water? 

Dit jaar wil het toch al niet zo vlotten met het lentegevoel, ik ben druk en als ik vrij ben, regent het vaker dan dat de zon schijnt... 

Maar na een prachtige Koninginnedag werd ik vandaag zomaar getrakteerd op  zeven prachtige, kleine baby-eendjes, in de zon (en dat is maar goed ook, want ook mijn paraplu lag nog op mijn werk...)

Moedereend kreeg me in het vizier en riep haar kroost bijeen, stuurde ze druk kwakend voor haar uit, weg van die verstrooide mevrouw Snoeshaan die al glimlachend foto's zat te maken op haar hurken. Diezelfde verstrooide mevrouw Snoeshaan was toch blij dat die sleutels nog op haar bureau liggen, want misschien had ik ze niet gezien als ik langs was gefietst, en dan had ik deze overdosis van schattigheid zomaar gemist.

Een heerlijk lentegevoel was het resultaat, en het voornemen weer vaker te wandelen in plaats van te fietsen.

Het is per slot van rekening een prima route, zo onder dat jonge groene blad door!

En alsnog... een heel noodzakelijk en heel fijn slaapje. 

Ik kan er weer tegen.

Yesterday, I was to tired to keep my eyes open, and therefor I left the office early.

Queensday was great, but it took it's toll and I dragged myself to the trains to go home. When the train just left, I realised that I forgot my keys... Luckily, I had disconnected my home-key from te rest the day before, so I could enter my house and decided not to go back for the rest.

Then I realised that the key to my bike was also still on my desk, so I had to walk home. I wanted to get home as soon as possible for a little nap, but the sun was shining (lucky again, I forgot my umbrella too) and then I came across the cutest little ducks, that brightened up the whole day. I hadn't seen those little cuties yet, and if I had been cycling I'd probably missed them.

A great spring-feeling came over me, and I decided to take a walk more often. It is a good route, under the bright green leaves...

I decided to take the oh-so-needed nap too, and now, I feel much better and am so looking forward to summer!