De kop van de kat was jarig

De Snoezepoes is jarig!

Althans, we hebben hem deze dag als geboortedag gegeven, in samenspraak met de dierenarts die het zo geschat heeft. Het is nogal een geval apart, onze Snoezepoes. Hij is namelijk gevonden in het bos van Frankrijk, door een collega die er op vakantie was. Hij was een week of twee oud en lag te jammeren op het pad. Mijn collega, zelf ook mama, kon het natuurlijk niet weerstaan. Ze heeft eerst braaf afgewacht of de moederpoes haar jong nog kwam halen, maar dat gebeurde niet dus het ventje werd geadopteerd. Eind goed, al goed zou je denken, maar nee!

Manlief was allergisch dus het wolletje moest nogmaals geadopteerd worden. Vanuit Frankrijk bestookte mijn fijne collega ons met fotootjes van een allerschattigst klein poezebeestje, en uiteraard kon ik het niet weerstaan.

Ik ben een beetje impulsief, maar meneer Snoeshaan helemaal niet. Die dacht aan alle nieuwe meubels, we hadden net ons eerste huis gekocht een ingericht. Vooral de (iets te dure maar oh zo lekkere) nieuwe bank baarde hem toch wat zorgen. Hij had al eerder een designbank naar de knoppen zien gaan onder kattennagels en wilde dat thuis niet meemaken. 

Gelukkig stemde hij na twee nachtjes slapen (en twee dagen zeuren mijnerzijds) in met een bezoekje aan de inmiddels thuisgekomen collega en het kleine hummeltje. Voor alle mannelijke lezers die geen beestje in huis willen: ga nooit, maar dan ook nooit, met je vriendin kijken bij babybeestjes. Je kunt gewoon niet meer terug. Je kunt dan kiezen uit een groot relatieprobleem of een klein kitten, namelijk, en meneer Snoeshaan, zelf ook verliefd geraakt, koos voor het tweede.

Dus kochten we de dierenwinkel leeg en brainstormden we over een naam. Meneer Snoeshaan wil alles Simon noemen, en ik wil niks Simon noemen. We kwamen er niet echt uit. Opeens had ik het, want als je kinderen naar opa noemt, waarom dan niet ook in dit geval het beestje naar de eerste adoptieve vader noemen? Herman dus.

We hebben direct inentingen gehaald bij de dierenarts, waar zijn oren niet gespikkeld (zoals zijn voetjes en gehemelte) maar heel smerig bleken te zijn. Wij wisten niks van katten. Hij bleek ook heel erg jong, maar wel een stevige groeier. Ik kan jullie nog heel wat verhalen vertellen van de opvoedhel die volgde, het beestje was waarschijnlijk een halve Europese wilde kat en had geen nestgedrag geleerd bij de mama en broertjes en zusjes, dus hij leefde zich op ons uit en was sterk en agressief.

Toen hij een maand of twee was, heb ik jankend de dierenarts opgebeld dat ik niet meer wist wat ik moest doen, hij vloog ons letterlijk naar de strot met zijn oren in zijn nek, en dat echt tien keer achter elkaar. Meppen was het advies, hij moest gecorrigeerd worden en leren dat wij sterkter zijn.

Het is lastig om zo'n klein beestje te slaan, maar als je steeds open ligt en constant aangevallen wordt, dan wil je wel meppen. 

We hebben heel wat gemept, hem wat vroeger gecastreerd en langzaamaan werd hij steeds rustiger en liever, en was spelen ook voor ons leuk. We hebben wel eens het grapje gemaakt dat hij ook wel een heftige start had gehad, twee keer geadopteerd is natuurlijk ook twee keer in de steek gelaten. Dus levenslange TBS met dwangknuffelen in huize Snoeshaan werd opgelegd, want we willen hem echt nooit meer kwijt!

Inmiddels is hij vier jaar en 6,5 kilo. Hij vecht buiten en knuffelt binnen. 

En daar zijn we blij mee, maar we zijn vooral blij met ons poezebeest, want hij is raar maar heel erg leuk. Voor de andere katten uit de buurt en de honden van de buren is het soms wat minder fijn, kan ik me zo voorstellen...

Wel jammer is dat hij, door een mindere start zonder moedermelk, gevoeliger is voor infecties. Een fanatieke vechter ligt nog wel eens open, en hij heeft op het moment dus een ontsteking aan zijn staart door een bijtwond. Maar met antibiotica komt dat wel weer goed.

Daarom zingen we vandaag dit liedje voor hem:

Gefeliciteerd, Snoezepoes, en nog vele jaren!