The good, the bad, and the little black dress

Vorige week kocht ik een prachtig jurkje van het type little black dress, zo één waarvan je weet dat hij boven het budget is, maar waarbij er twee opties zijn: óf je koopt hem, bent blut maar nog jaaaaaren gelukkig met je aankoop, óf je koopt hem niet en hebt nog jaaaaaren spijt.
Ik koos voor de eerste optie, kocht er dan ook maar accessoires bij en ging op naar het doldwaze warenhuis voor tulepanty's, waarvan ik groot fan ben en dus van het principe dat ik in die drie dagen gekte het warenhuis NIET betreedt om mijn humeur te sparen, afgestapt.
Opgelucht kwam ik buiten met panty's, maar zonder horloge. Ik had dus niet alleen teveel geld uitgegeven, ik had ook nog een kostbaar bezit verloren. Als ik een dief zou zijn, zou ik trouwens elk jaar naar de doldwaze bedoeling gaan, het is zo belachelijk druk dat het een eitje wordt zo'n horloge te rollen.
Maar ik ben geen dief en blijf dus toch maar bij mijn principes.


Gisteravond ging de deurbel in huize Snoeshaan. Het was gitaarles-avond dus we verwachtten wel bezoek, maar de meneer die er stond was ons onbekend. Meneer Snoeshaan had open gedaan en kreeg in wat gebrekkig Nederlands de vraag of hij misschien iets kwijt is. Hij was verrast, vroeg zich even af of hij het wel goed verstaan had en antwoordde van niet, terwijl het dochtertje van de meneer iets uit haar tasje vist, namelijk de autopapieren! Die waren vast uit het jasje van meneer Snoeshaan gevallen, op straat terecht gekomen en gevonden door het meisje. Die nam het mee naar huis, liet het aan vader zien, die zocht het adres op op internet en kwam het dezelfde dag terugbrengen met de kleine vindster.
Met heel veel dank, een tientje en een chocoladereep in dat tasje waar kort daarvoor nog onze autopapieren zaten, vertrokken de onbekende man en de dochter, ons achterlatend vol verbazing en dankbaarheid.

Ik moest denken aan de speech van Nasrdin Dchar, die me enorm ontroerde omdat er eindelijk eens een mooi voorbeeld is van een jongen van Marokkaanse afkomst die zijn dromen volgde, zijn talent ontwikkelde en de rechtse anti-moslim aanhang een spreekwoordelijk poepje laat ruiken.
Voor mijn gevoel roep ik al jaren dat het tijd is dat er mensen opstaan die de Geert Wildersen van Nederland vertellen dat zij er ook zijn, en dat achtergrond of religie niks zegt over goed of slecht, en daar was Nasrdin, en daar was ook de onbekende man met zijn dochter!

Het is jammer dat ik mijn horloge, dat ik van meneer Snoeshaan kreeg, kwijt ben, maar de balans is aardig doorgeschoten naar de positieve kant na gisteravond, dus ik blijf bij mijn overtuiging dat er meer goed dan kwaad is, en dat het kwaad dat er is bestreden moet worden is duidelijk, maar dat het goed dat er is gezien moet worden, is volgens mij nog duidelijker! Want het is afhankelijk van hoe je kijkt, wat je ziet...

I bought a beautiful little black dress, a little over budget, and decided I needed some nice tights. Poor but happy I came out of the way too busy department store. I discovered that my watch had been stolen and was even poorer than I had planned!


Last night the doorbell rang. Mr. Snoeshaan opened the door and saw an unknown man and little girl. She asked if perhaps he had lost something, and gave him our car papers. Mr. Snoeshaan had lost them, the girl found them and with her father, she brought them back. 
We gave her some money and chocolate and said thank you a hundred times!


I was reminded of the speech of Nasrdin Dchar that touched me enormously because there is finally a good example of a young man of Moroccan origin who followed his dreams, developed his talent, and  showed the right-wing anti-Muslim supporters that it is not so black and white.
Background or religion says nothing about good or bad, and there was Nasrdin, and there was the unknown man with his daughter to proove that!


I hate it that I have lost my watch. It was a gift from Mr. Snoeshaan. Yet I stand by my belief that there is more good than evil. It depends on how you look, what you see (image)...